Typy

Typ I – objawia się wcześnie, przed przed 40. rokiem życia. Szczyt zachorowań ma miejsce między 18. a 22. rokiem życia. Obserwuje się częste występowanie w rodzinie, nierzadkie nawroty i rozległe zmiany skórne.

Typ II – późny początek – po 40. roku życia. Szczyt zachorowań po 55. roku życia. Typ II charakteryzuje rzadsze występowanie rodzinne oraz duży wpływ środowiskowych czynników wyzwalających.

Odmiany

Łuszczyca zwyczajna

Dotyczy około 80% pacjentów. Zmiany skórne zlokalizowane są w obrębie kolan, łokci oraz owłosionej skóry głowy i są to typowe obszary występowania zmian chorobowych. Charakterystyczne dla tej odmiany są: objaw świecy stearynowej, objaw Auspitza i objaw Koebnera. Odmiany łuszczycy zwyczajnej to:

Łuszczyca zadawniona – powstaje w wyniku nieodpowiedniej pielęgnacji. Charakteryzuje się grubo nawarstwioną łuską. Zmiany są przerosłe i zgrubiałe, oraz długo utrzymują się na powierzchni skóry.
Łuszczyca brodawkująca – jest rzadką odmianą choroby, która powstaje w wyniku zaniedbania łuszczycy zwykłej. Charakteryzuje się brodawkowatym przerostem naskórka, najczęściej w obrębie podudzi. Przerost ma postać wypukłych grudek o nierównej strukturze, pokrytych są szarymi łuskami i brodawkami.
Łuszczyca kropelkowa (drobnogrudkowa) – najczęściej występuje u dzieci i młodzieży. Zmiany skórne przyjmują formę drobnych grudek (“kropli”) o łososiowej barwie. Mogą przypominać charakterem trądzik młodzieńczy. Najczęściej są zlokalizowane na płaskich powierzchniach skóry, głowie i powierzchni stawów.
Łuszczyca plackowata – jest najczęściej występującą formą łuszczycy. Charakteryzuje się dużymi, zlewającymi się wykwitami. Ogniska mogą być okrągłe lub owalne, często pokryte srebrzystobiałą łuską. Przypominają te w łuszczycy pospolitej. Mogą mieć średnicę od kilku do kilkudziesięciu centymetrów. Łuska pokrywa całe zmiany i obficie się łuszczy.

Łuszczyca krostkowa

To rzadka odmiana łuszczycy dotykająca częściej kobiet niż mężczyzn. Jej najbardziej charakterystycznym objawem są pęcherze i krosty wypełnione ropą, zlokalizowane w jednym miejscu lub na powierzchni całego ciała. Łuszczyca krostkowa występuje w dwóch postaciach.

Łuszczyca krostkowa ograniczona (łuszczyca krostkowa dłoni) obejmuje skórę kończyn górnych, a także wewnętrzne strony dłoni i podeszwy stóp. Charakteryzuje się krostkowymi wykwitami rumieniowymi i złuszczającymi.
Łuszczyca krostkowa ogólna (erytrodermia) obejmuje całą powierzchnię ciała. Jest najcięższą postacią choroby, obok zmian skórnych występuje wysoka gorączka oraz zły stan ogólny pacjenta. Charakteryzuje się wykwitami krostkowymi podprogowymi na podłożu rumieniowym. Często występuje tzw. objaw Nikolskiego, polegający na odchodzeniu naskórka pod wpływem potarcia.

Łuszczyca stawowa

Łuszczyca stawów nazywana jest również Łuszczycowym Zapaleniem Stawów (ŁZS) i bywa często mylona z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Jest szczególną postacią łuszczycy, gdyż może prowadzić do trwałego inwalidztwa. Powoduje przewlekłe zapalenia stawów idące w parze ze zmianami skórnymi. Jest to choroba autoagresywna. Jej symptomy często pojawiają się u osób z rozpoznaną już łuszczycą. W przypadku tej choroby kluczowe jest jak najszybsze włączenie leczenia, aby zapobiec niesprawności i innym powikłaniom choroby. Rozróżnia się następujące typy łuszczycy stawowej:

Typ dystalny dotyczy dystalnych stawów międzypaliczkowych, czyli stawów znajdujących się najbliżej paznokci, a więc koniuszków palców u dłoni i stóp. Występuje częściej u mężczyzn.
Typ okaleczający – wiąże się z ciężkim zapaleniem, które niszczy stawy w dłoniach i stopach, powodując deformacje (jak np. palce teleskopowe) i problemy z poruszaniem.
Postać osiowa – atakuje stawy kręgosłupa i stawy krzyżowo-biodrowe (łączące kręgosłup z miednicą). Objawem charakterystycznym dla tego typu jest ból i sztywność kręgosłupa.
Niesymetryczne zapalenie kilku stawów – najpowszechniejsza odmiana łuszczycowego zapalenia stawów. Zajmuje zwykle mniej niż 5 stawów. Zapaleniu stawów towarzyszy łuszczyca skóry. Często powoduje objaw tzw. palca kiełbaskowatego.
Typ reumatoidalny – obejmuje nadgarstki, stawy rąk i stóp, stawy skokowe. Ze względu na podobne objawy ten typ bywa mylony z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Częściej dotyczy kobiet.

Łuszczyca odwrócona

Nazywana również wysiękową jest jedną z najrzadziej występujących odmian łuszczycy. Zajmuje charakterystyczne obszary na ciele, szczególnie fałdy skóry (pachy, pachwiny, narządy płciowe, pośladki) czy zgięcia stawowe. Zmiany skórne pojawiają się w postaci ognisk rumieniowych – ich powierzchnia jest czerwona i gładka. Mimo, że w tej odmianie nie występuje typowa dla łuszczycy łuska, skóra jest podrażniona i swędzi. Łuszczyca wysiękowa często towarzyszy łuszczycy stawowej. Ze względu na lokalizację zmian z postacią wysiękową łuszczycy bywa identyfikowana:

Łuszczyca brudźcowa, która charakteryzuje się licznymi strupami i łuskami o zapalnym podłożu. Zmiany mają czerwoną barwę oraz gładką i błyszczącą powierzchnię; są nawarstwione, przerosłe i wilgotne. Proces chorobowy może dotyczyć także paznokci i nawet stawów.

Łuszczyca skóry głowy

Nierzadko pierwszym miejscem występowania zmian łuszczycowych jest owłosiona skóra głowy. Łuszczyca głowy objawia się pojawieniem się czerwonych grudek, suchych i nawarstwiających się łusek, które powodują świąd i duży dyskomfort. Zmiany mogą występować również na czole, karku i uszach. Początkowo łuszczenie może być mylone z łupieżem.

Łuszczyca paznokci

Łuszczyca paznokci objawia się naparstkowaniem paznokci – na płytce paznokcia u osoby chorej są widoczne maleńkie zagłębienia o nieregularnym charakterze. U ponad 70% osób chorych można zaobserwować linie Beau, powstałe w wyniku przejściowego zahamowania wzrostu paznokcia poprzeczne bruzdy na płytce paznokcia.